Terugval, levend verlies én leuke updates

Eind 2021 heb ik een flinke terugval gehad met mijn gezondheid. Toen ik eind december vakantie kreeg was ik erg moe en had ik last van vage klachten zoals hartkloppingen, niet kunnen eten, hoofdpijn en duizeligheid. Aangezien ik dit altijd heb als ik oververmoeid ben, weet dit aan een combinatie van drukte met school en stage en de korte donkere dagen. Daarom ging ik vol enthousiasme naar mijn ouders om de feestdagen te vieren. Lekker tot rust komen, genieten van de m'n favoriete mensen en heel veel lachen.

De klachten werden echter steeds erger. De trap oplopen ging niet meer, ik moest me vasthouden aan alles om niet om te vallen, kon heel de dag slapen en ga zo maar door. Op 3 januari was ik het zat. Die vermoeidheid moest nu toch wel over zijn en mijn hartslag die ook in rust 160 was baarde me zorgen. Ik nam contact met de huisarts en er werd besloten bloed te prikken en dat ik de uitslag de volgende dag zou krijgen. Drie uur later werd ik al gebeld. Ik moest direct naar de spoedeisende hulp van het Radboud komen, want de uitslagen waren totaal niet goed. Mijn hormonen waren ontregeld, mijn bloedsuikerspiegel was veel te hoog en mijn kalium veel te laag. Achteraf bleek dat ik eerder had moeten luisteren naar mijn lichaam, aangezien deze situatie letterlijk fataal had kunnen worden. Na vijf dagen ziekenhuis mocht ik weer naar huis. En toen begon het verwerken pas. Wéér een situatie waarbij m'n eigen lichaam me in de steek had gelaten, weer zoals altijd vol aan de bak willen met school en stage maar achteraf een nog grotere klap krijgen omdat mijn lichaam nog herstellende was.

De afgelopen jaren heb ik veel nieuwe symptomen gehad die horen bij het rohhad-syndroom. Iedere keer voelt het dan alsof ik weer iets af mag strepen van de lijst met alle symptomen die erbij kunnen horen en hoewel het ten opzicht van alle symptomen die ik al had maar hele kleine dingen zijn, voelt het toch alsof ik elke keer weer een stukje verder afscheid neem van een gezond lichaam. Of, zoals de moeder van een vriendin pas zei, middenin 'levend verlies' zit.

Want verlies of rouwen doe je niet alleen wanneer je een dierbare verliest. Ook wanneer je ziek bent en je beseft dat je nooit meer het leven zal hebben wat je voorheen had.

Maar nu weer over op het positieve. Inmiddels is het alweer maart en heb ik gelukkig al een heel stuk van mijn energie terug. Verder zijn er een paar leuke ontwikkelingen.

Twee weken geleden ontving ik van Danisha een bericht met de vraag of ik haar verhaal wil delen op mijn Instagram en blog om aandacht te schenken aan haar worsteling met haar mentale gezondheid. Hoewel ik in eerste instantie dacht 'waarom ik', voel ik me nu vereerd dat ze dit aan mij vroeg. Ik startte in 2018 met gastbloggen en ben blij en enthousiast dat ik inmiddels Uniek Leven heb gepubliceerd én dat Danisha een gastblogger is.

Binnenkort lezen jullie op Uniek Leven haar eerste blog en tot die tijd geniet ik van de heerlijke lentezon!