Verhuizen, operatie en een nieuw begin

Het is lang geleden dat ik uitgebreid de tijd nam voor een blog. Want ik ben een strever en daardoor vergeet ik vaak dat juist de leuke dingen het belangrijkst zijn in het leven. Daar krijg je energie van!

De afgelopen maanden waren zeer druk. Op 20 augustus ben ik verhuisd naar Nijmegen voor het beginnen met mijn bachelor Social Work. Ik geniet in de stad van de vele restaurantjes, parken en winkels op loop- en fietsafstand. Het is bovendien zó leuk om met mensen in de klas te zitten die allemaal dezelfde passie hebben en herenigd te zijn met vriendinnen van m’n vorige opleiding, die nu ook in Nijmegen wonen.

Ondertussen, terwijl ik mijn introductiedagen en de start van mijn opleiding en stage had, zijn m’n ouders ook verhuisd. Het geeft een vreemd gevoel om in de weekenden ‘thuis’ te komen in een huis dat je amper kent {alleen van het oppassen op de buurkinderen destijds}. Toch heb ik bewondering voor het feit dat ze binnen drie weken de boel hebben verhuisd en er hun eigen plek van hebben gemaakt waar warmte en sfeer vanaf straalt. Afgelopen week, drie weken na mijn eigen verhuizing, was het vrijdag 17 september tijd voor mijn operatie. Jammer dat dit juist nu is want ik mis gelijk veel van school en stage aangezien het herstel minimaal 10 dagen is. Gelukkig heb ik inmiddels een belangrijke les geleerd en dat is dat je gezondheid op nummer 1 staat. Want als het daar niet goed mee gaat zal er geen energie zijn voor andere dingen. Eerst bijkomen dus, en dan zien we wel weer verder! Mijn amandelen zijn eindelijk verwijderd. Na jaar in jaar uit elke winter minimaal 5 ontstekingen te hebben te hebben gehad, werd dit absoluut tijd. Desondanks was ik erg zenuwachtig. Want met het rohhad-syndroom weet je nooit waar je aan toe bent en ook artsen weten vrij weinig over deze aandoening. De vorige keer dat ik onder narcose werd gebracht ben ik erg moeilijk wakker geworden, wat dan ook mijn angst en zenuwen voor deze operatie verklaarde. Bovendien moet ik altijd mijn temperatuur, saturatie en medicatie in de gaten houden en dit volledig toevertrouwen aan een ander is best lastig.

Gelukkig mocht ik geopereerd worden in het UMC Utrecht, waar ze veel kennis en expertise hebben. De artsen hebben zich zeer goed ingelezen in mijn voorgeschiedenis en mede daardoor is de operatie goed verlopen. En ik heb een moeder die altijd alert is. Daar ben ik hen zeer dankbaar voor!

Nu ga ik herstellen en hopelijk kan ik daarna van mijn plekje in Nijmegen echt een thuis maken. Nu ik op mezelf woon ben ik geheel zelfstandig. Dit gaat goed maar leert me wel bewuster mijn energie omgaan. Doseren is the key!